"Moeder Aarde en ik waren in het begin geen BFF's. Onze relatie groeide in fasen, zoals de ringen van een boom, tot een mooi, intens, zo niet turbulent huwelijk. Terugkijkend, onze jaarringen bestuderend, komt het gezegde 'door dik en dun' in me op. Er zijn dunne ringen, gemaakt tijdens 'magere' jaren waarin ik Moeder Aarde grotendeels negeerde, terwijl de dikke, robuuste ringen het resultaat zijn van het feit dat we dichtbij elkaar zijn gekomen. Soms een beetje te dichtbij... Zoals tijdens een hardcore survivaltocht in de Zweedse wildernis toen ik 16 was.

Terwijl ik mijn grote liefde volgde, in de veronderstelling dat het een romantische kampeertrip zou worden, had ik alleen de meest 'essentiële' dingen ingepakt: flirterige nachthemden en poëzie om bij kaarslicht voor te lezen. Om te zeggen dat ik slecht voorbereid was, is een kolossaal understatement. Fast-forward naar de (anti-)climax van de trip: de aarde zakt letterlijk onder mijn voeten weg. Tot mijn kniëen in het drijfzand, mijn hart bonzend in mijn keel, kreeg ik te horen: "Niet bewegen, uiteindelijk stop je met zinken, wanneer het je middel bereikt." Voor het eerst in mijn leven voelde ik me volledig overgeleverd aan Moeder Aarde. Met een trillende zucht gaf ik me over. "

- Marlies Dekkers