Ze staat bekend als 'de Elvis van het tuinieren' en een van 's werelds grootste tuinbouwers - man of vrouw! - maar toen Gertrude Jekyll haar carrière in de 19e eeuw begon, waren succesvolle vrouwelijke hoveniers net zo zeldzaam als klavertjesvier. Bovendien verloor de Britse roos van middelbare leeftijd gestaag haar gezichtsvermogen. Toch kon niets Gertrude ervan weerhouden haar dromen na te jagen. Is tuinieren op zichzelf immers geen oefening in optimisme? Je plant een zaadje, verzorgt het met water en liefde en hoopt op een geluksklavertje. En soms is hoop het enige wat je hebt. Zoals de soldaten uit de Eerste Wereldoorlog die niet alleen groenten plantten om te eten, maar ook bloemen in de loopgraven, lieten zien: tuinieren is een radicale daad van geloof en hoop. En dus werkte Gertrude Jekyll rond haar visuele handicap om een unieke tuinierstijl te creëren. Omdat verre uitzichten voor haar bijvoorbeeld wazig waren, concentreerde Gertrude zich bijvoorbeeld op details en textuurverrukkingen. Ze plantte bloemen in de massa, zodat ze voor haar zouden verschijnen als prachtige kleurschakeringen in een impressionistisch schilderij. Sommigen zeggen dat toen Adam en Eva de Hof van Eden verlieten, Eva een klavertje vier plukte als souvenir van het paradijs en als sprankje hoop. Ik geef dit geluksklavertje door aan vele generaties vrouwelijke tuiniers - en aan iedereen die wat hoop kan gebruiken! - is misschien wel de grootste erfenis van Gertrude Jekyll.

"To plant a garden is to believe in tomorrow.”
- Audrey Hepburn