Toen God ons schiep, plaatste hij ons eerst in een tuin: de Hof van Eden (die, denk ik, Eva en Adam tot de eerste hoveniers maakte!). Nadat we een verbod kregen op het eten van de Verboden Vrucht – volgens geleerden geen appel maar een sappige granaatappel – zouden we voor altijd proberen het paradijs te herscheppen: onze eigen Tuin der Lusten. Tot op de dag van vandaag, waar dan ook; in gemeenschappelijke tuinen, achtertuinen en balkonhoeken - zodra een vrouw haar aangeboren creatieve krachten activeert om planten te kweken, bouwt ze een klein stukje hemel. Dit is waar we vertragen, ons overgeven aan de seizoenen en onze zintuigen wakker maken. Waar we de onderlinge verbondenheid van alle dingen voelen. Geen wonder dat de stoere 12e-eeuwse non en tuinbouwster Hildegard von Bingen haar grootste inzicht kreeg terwijl ze in haar tuin werkte. Het goddelijke staat niet boven alles, besefte ze, maar leeft in elk blad, bloem en appel. Meer dan 800 jaar later kunnen we dezelfde sensuele energie door onze aderen voelen stromen als we in onze tuin hurken en met onze vingers over de rijke grond wrijven. We proeven het als we in een knapperige, vers geplukte appel bijten, terwijl de zoete sappen langs onze kin lopen. Ja, dit is onze eigen Hof van Eden, waar alles mogelijk is en niets verboden is. Dus ga je gang, neem die hap!

"Gardening is the closest one can come to being present at creation."
- Phyllis Theroux