Als het leven ons citroenen geeft, maken we limonade. Maar wat als we niet wachtten tot we citroenen kregen? Wat als we ze zelf zouden kweken? Stel je voor dat je je eigen zaden in je eigen tuin plant, ze voedt met je eigen zweet en liefde, en dan - letterlijk! - de vruchten van je arbeid plukken. In dit geval een sappige, zonovergoten citroen. Welk beter symbool van jouw zelfvoorziening? Geen wonder dat een nieuwe golf vrouwelijke feministen tuinieren ziet als een mooie manier om zelfvoorzienend te zijn, terwijl de tuin zijn oorspronkelijke functie terugkrijgt: een kruising tussen een apotheek en een kruidenierswinkel. Neem 'urban food-teler' Claire Ratinon, die producten verbouwt voor Ottolenghi en het perfect getitelde 'How to grow your dinner without leaving the house' schreef. 'Een poort naar een betere mentale en fysieke gezondheid', noemt ze tuinieren, in de pittige voetsporen van de formidabele Frances Wolseley (1872 - 1936). Deze Victoriaanse tuinvrouw opende in 1903 een school voor vrouwelijke hovenieren; de eerste technische universiteit voor vrouwen. Lang voordat 'empoweren' zelfs maar een ding was, is dat precies wat Frances deed: vrouwen empoweren door te tuinieren, door ze het plezier te laten proeven van het verzorgen van een zaadje tot een plant die op je bord belandt. Het is precies waar we nu naar verlangen: het sappige soort zelfvoorziening dat zelfs een citroen zoet doet smaken.

"The work of a garden bears visible fruits -
in a world where most of our labors seem suspiciously meaningless."
- Pam Brown