Toen Edith 'Jackie' Ronne (1919 - 2009) aan het avontuur begon waardoor ze nu bekend staat als de eerste Amerikaanse vrouw die voet zette op het Antarctische continent in 1946, was ze behoorlijk slecht voorbereid - althans wat betreft het inpakken. "Mijn koffer bevatte nauwelijks meer dan een goed pak, een nette jurk, nylonkousen en hoge hakken." Maar dat deerde Jackie niet, want van nature had ze twee dingen gemeen met de grootste ontdekkingsreizigers: optimisme en creatieve intelligentie. Toen haar man, de Noorse ontdekkingsreiziger Finn Ronne, haar last minute probeerde over te halen om zich bij zijn queeste aan te sluiten om de laatste onbekende kustlijn van de wereld in kaart te brengen, was ze aanvankelijk terughoudend. "Geen enkele vrouw was ooit zo ver naar het zuiden gereisd, en de bemanning was argwanend." Maar de liefde en haar lust voor avontuur overwonnen alles. "Ik zou alles hebben gedaan om mijn man en de expeditie te ondersteunen. Ik zou naar de maan zijn gegaan. Het wás ook de maan." Toen de 15 maanden voorbij waren, was Jackie trots: trots op het succes van de expeditie, trots dat haar geïmproviseerde taken als historicus en correspondent haar de eerste vrouw maakten die overwinterde in Antarctica als werkend lid van een expeditie. Haar inspanningen werden zo gewaardeerd dat een pas ontdekte Antarctische locatie - ongeveer zo groot als de staat Texas - naar haar werd vernoemd: Edith Ronne Land. Als officiële ontdekkingsreiziger zou Jackie nog 15 keer terugkeren naar die koude, barre 'maan'. "Er is iets aan Antarctica dat je blijft lokken," zei Jackie ooit. "Je kunt er helemaal genoeg van hebben, maar na verloop van tijd brengt de rauwe, ijzige pracht je terug."

En geef nooit, maar dan ook nooit op. "Een held is niet moediger dan anderen," schreef Ralph Waldo Emerson. "Hij is alleen vijf minuten langer moedig."