Het verhaal van Kupala, de Slavische godin van de zomerzonnewende, is een ironisch liefdesverhaal. Hoe noem je anders een liefdesdrama dat al zo lang als mensen in Rusland en Oost-Europa zich kunnen herinneren een wilde jaarlijkse viering van liefde en sensualiteit inspireert?

Het begon allemaal toen Kupala, dochter van Simargl, de god van het vuur, en Kupalnitsa, godin van de nacht, een prachtige krans voor zichzelf hadden gemaakt van varens en wilde bloemen. Terwijl ze langs de rivier de Ra liep, blij met zichzelf en haar swag, pochte ze: "Geen wind kan mijn krans van mijn hoofd blazen!". Oeps, daar ging het, regelrecht de rivier in, waar het werd gevonden door een knappe jongeman die nu, naar Slavisch gebruik, verplicht was met haar te trouwen. Gelukkig werden ze verliefd, maar raad eens? Kupala's man bleek haar broer te zijn! (Zo'n geweldige telenovela-plotwending zou dit maken). Diep beschaamd pleegden ze zelfmoord; Kupala door zichzelf te verdrinken in een meer, haar broer door in het vuur te springen. De goden hadden medelijden met hen en veranderden de geliefden in bloemen. Een keer per jaar, tijdens de zomerzonnewende, komt Kupala tot leven. Omhuld met varens, ruikend naar bloemen en frisse zomerdauw, rijst de godin op om hoopvolle minnaars het gelukkige einde te geven dat ze zelf nooit had.